In De Tijd sedert het eerste artikel over dit onderwerp op 31/07/24: “Formateur Bart De Wever wil werkgevers, werknemers, artsen en ziekenfondsen voor hun verantwoordelijkheid plaatsen om langdurige ziekte tegen te gaan.”
Re-integratietrajecten, omgaan met ziekteverzuim, … het is mensenwerk uiteraard. Maar hoe je deze mensen traceert, vanuit een onderbouwd stramien begeleidt en ondersteunt, moet geautomatiseerd gaan gebeuren om op korte termijn en tegelijkertijd duurzaam effect te hebben.
Vanuit mijn expertise in dit onderwerp, stoor ik me al langer aan de betuttelende benadering van iedereen die langdurig (langer dan één maand) ziek is. Hoewel je geen grotere pleitbezorger dan mezelf zal vinden die een persoonsgebonden aanpak het enige medicijn vindt, pleit ik tegelijkertijd ook voor een gestructureerde en geautomatiseerde aanpak van dit maatschappelijk kostelijk probleem.
Het zou poepsimpel moeten worden voor iedere werkgever om een werknemer die struggled met fysiek-psychosociale klachten, die een ziekte-recuperatie periode thuis vereisen, onmiddellijk te kunnen aanmelden voor een ondersteuning die de werkgever en werknemer begeleidt in dit traject. De overheid zou in staat moeten zijn dit mogelijk te maken, niet enkel omdat je als overheid kostenefficiënt wil werken, ook omdat je inzage wil krijgen in wat werkt, wat niet werkt, in de methodes die gebruikt worden, in de ontwikkeling van een traject dat doelgericht werkt, nl. werken terug mogelijk maken voor alle belanghebbenden. Zie ook mijn eerder artikel in De Tijd www.tijd.be/opinie/algemeen/angstige-bazen-werken-ongewild-langdurig-ziekteverzuim-in-de-hand/10494276.html
Empirisch onderbouwd beslissen welke termijn voldoet om de medewerker zijn/haar recuperatie- en herstelproces te laten vervolmaken en de brugfunctie naar het werk te realiseren, is een uitdaging. Laten we de expertises bundelen om hier inderdaad een kader rond uit te werken in de komende legislatuur. Tegelijkertijd ook een oprechte bezorgdheid om niet te evolueren richting de Wet Poortwachter (het Nederlands model). Het is verstandig lering te trekken uit hun fouten. Bestraffen schrikt af maar werkt niet, enkel controlerend ook niet. Het is wel een goede zaak dat de overheid op dit terrein spelverdeler wenst te worden. Alle middelen die vandaag naar loopbaanbegeleidingen gaan, zouden zeker mogen omgezet worden naar middelen om de brugtrajecten naar ‘terug aan het werk’ mee te financieren.
Laat ons in eerste instantie focussen op een snelle, geautomatiseerde opstart van een persoonsgebonden traject dat gericht is op wat wel nog kan voor zowel werkgever als werknemer. En ik voorzie al dat we best ook nadenken over ‘’wat als het niet meer kan’. Ook daar helpt het niet al te oordelend te zijn en mogen we heel wat innovatiever gaan denken, we hebben nl. nog steeds vele handen nodig in heel wat sectoren. Ook de omschakeling tussen sectoren zou nog zoveel vlotter kunnen verlopen.